martes, 28 de enero de 2014

El despertar de mi conciencia, un año después.


No hay año igual que el anterior, y menos en lo que a experiencias se refiere.. Puede que la vida de uno sea monótona por el hecho de trabajar en el mismo lugar, hacer el mismo horario y tener las mismas vacaciones, pero lo que se mueve por dentro de uno, lo que creces como persona, las experiencias y cosas aprendidas van mucho más allá de los horarios y calendarios, de las rutinas o las costumbres...


Fue a principios del 2013, en febrero concretamente que vi ese documental que otras veces ya he mencionado, que cambió mi forma de ver las cosas... pero tiempo antes si que me había hecho varias preguntas, me planteaba según que cosas que antes jamás ni me había planteado, pero era casi parte de mi subconsciente..




Mi tia falleció en 2012, mucho más que una tía, mi tía, mi padrina, mi segunda madre, mi amiga...  A uno se le viene el mundo abajo cuando pierde a un ser querido.. El caso es que con la desesperación de encontrar solución a su enfermedad empiezas a buscar y a informarte, y jamás pierdes la esperanza por encontrar una formula mágica que acabe con el cáncer.. Leí sobre cosas que podían ayudar a superarlo, y vi la importancia que tenia la alimentación y el cáncer, más tarde descubrí el blog: Mis recetas anticáncer, donde encontré mucha información útil y me di cuenta de lo importante que es la alimentación, y donde comprobaba que la mayoría eran recetas vegetarianas, llenas de vitaminas, antioxidantes etc...

Ese mismo verano, cuando compramos a Nala empezó mi cambio de chip, "comprar" un perro, lo veía como algo normal, quieres algo? lo compras. Jamás pensé la de animales abandonados, enjaulados y solos que hay sin hogar, esperando una adopción, y menos pensé en lo que hay detrás de muchos criaderos de perros...

 Descubrí ese mundo animal, he tenido siempre perros y gatos en casa de mis padres, pero jamás este sentimiento de ser la "mami" de un perro, que depende de mis cuidados, mimos y educación..  Con Nala empezaron mis preguntas... recuerdo cuando fuimos a comprar su collar, me dijeron en la tienda: - este es el mejor, es de piel.  - Piel de que? dije yo, - no sé, de algún animal será, vaca supongo? me contestó el vendedor. Carai... de algún animal... que por el hecho de no ser perro o gato, ya se convierte en collar y punto, a quién le importa, verdad?
Nala cambió mucho mi visión hacia los animales, me di cuenta de lo especistas que somos, lo ignorantes respeto a los sentimientos de los animales y lo cegados que estamos por culpa de la cultura y la tradición...
Que vemos tan normal comer un trozo buey con patatas, pero jamás consentiríamos comer carne de perro..
Nala me hizo ver muchas cosas, un animal se puede sentir triste, feliz, curioso, dolido, enfadado.... un animal te puede brindar un amor inimaginable y que jamás ningún humano dará de forma tan desinteresada... Nala es un perro, pero que pasa con los otros animales..? a caso ellos no pueden sentir igual que ella?

Esta es Nala con tres meses de vida..

Un día en casa, comiendo ternera a la plancha: - Jolin, a veces pienso, lo que nos comemos ahora, tiene que morir no? o sea, debe sufrir verdad? - y mi hermano dijo algo así como - Supongo que los dormirán no? anestesia o algo? para que no sientan dolor? - No creo... porque entonces la carne llevaría esa anestesia...y eso nos lo comeríamos nosotros.. y seguí comiendo....

Otoño, siempre que me cogía algún catarro o bronquitis mi madre me recordaba de dejar de tomar leche de vaca, desde pequeñita que los médicos me dijeron de no tomarla porque era propensa a tener bronquitis y yo cuando me ponía enferma la dejaba, pero cuando volvía a estar sana la tomaba de nuevo, siempre había relacionado la leche de vaca con el calcio y un alimento sano.. jamás me planteé lo innecesaria que es la leche ni su famoso calcio, y menos aún el sufrimiento que hay detrás de los lácteos, es algo que te inculcan desde tan pequeño que nunca te preguntas porque los humanos somos lactantes toda la vida, porque bebemos la leche que un animal crea para sus becerros, no creo que sea tan natural como se pinta..

Invierno, en la consulta de una médica china que hace acupuntura, una pecera grande, con varios peces, y unas carpas preciosas, embobada me las quedé mirando un buen rato, que pena pensaba, ahí encerradas, de lado para otro... y un hombre que me vio tan sumergida en la pecera me empieza a contar que su hijo tenía dos peces (cuya especie no recuerdo) que los compró a la vez, eran muy bonitos y uno de ellos murió, y el otro que quedó vivo entro en depresión, se quedaba divagando por el fondo de la pecera sin apenas moverse, le compraron otros peces pero nada, no "levantaba cabeza" y al cabo del tiempo dicen que murió de pena, me decía lo curioso que era eso de los peces, ostras! pensé, peces deprimidos, vaya tela, será q sienten algo?



Finales de enero, mirando el blog de Malena Costa, veo un post que se defiende un poco acerca de unos comentarios que le han dejado en su última publicación, donde llevaba un abrigo de piel de conejo, pero ella especificaba que eran para el posterior consumo humano, y recomienda un enlace, que tarda una hora, pero que vale la pena verlo, y reflexionar, vamos a darle al play, total, no hay trabajo y estoy sola en la oficina....
Con lágrimas en los ojos acabe de verlo, y justo se hizo la hora de comer, donde me esperaba mi madre en casa como cada día, con mi plato de comida puesto.

Ahí fue cuando desperté.... En serio hay eso detrás de cada plato de carne, detrás de cada loncha de bacon, muslo de pollo, hamburguesa, huevo o vaso de leche? En serio hay opciones sanas y nutritivas donde no es necesario la matanza ni tortura de ningún animal? A que tengo que renunciar? al sabor? al gusto? y punto?? No renuncio a la proteína, ni al calcio, ni a las vitaminas? tengo OPCIONES? y PORQUE???no entiendo PORQUE hacemos eso, porque somos así? porque matamos diariamente a millones de animales que sienten, que sufren??



Entonces vi lo ciegos que estamos, desde que nacemos la sociedad nos va poniendo esa venda en los ojos, va normalizando atrocidades y va camuflando realidades... Con los años nos volvemos conformistas, nos volvemos vagos, egoístas y tenemos una capacidad abismal para mirar hacia otro lado.... Lo que no me interesa, no lo miro, lo que no quiero saber, no lo cuestiono.. Con lo cómoda que estoy así, porque torturarme buscando la verdad, porque querré saber más?



Mejor crear una realidad paralela, donde convirtamos a los animales en cosas, en maquinas de comida, mejor pensar que los animales no sufren ni padecen, que nacen para que nosotros los humanos los matemos para el placer de nuestros paladares, o que los utilicemos para nuestra diversión, o que los matemos por sus pieles, o que experimentemos en ellos...  porque al fin y al cabo es lo cómodo, como va a ser malo beber leche o comer carne roja, si fuera malo, lo prohibirían! verdad? tenemos que comer de todo, pensamos, es lo lógico, mis padres jamás me darían nada que fuera malo para mi... es el ciclo de la vida, instinto de supervivencia..... la ropa, si es de piel auténtica mejor! pues calienta más y dura más, los cosméticos, cuanto más salgan por la tele más buenos son.... llevemos a los niños al zoo! allí verán como viven los animales y se divertirán descubriendo distintas especies, o mejor al circo, para ver como un elefante pasa por encima de un hombre sin aplastarlo mientras un león pasa por un aro de fuego, aisss que bonitos los animales, cuanto me gustan, me divierten, me visten, me alimentan....... ¿¿¿¿¿????

Creo que muchos habréis pensado así... por la simple razón que eso es lo fácil, lo cómodo y lo impuesto desde que nacemos. O incluso ni os lo planteáis. Yo no me encontré jamás antes a nadie que me planteara nada acerca de todo esto, nadie que me informara, y realmente no sé como hubiese reaccionado, si que veo, en gente con la que lo hablo por ejemplo, que comprenden mi postura, pero no la comparten por el hecho de la pereza, o el hecho de complicarse la vida, si que les puede dar pena la realidad, pero luego llegan a sus casas y lo más fácil es llamar a telepizza, hacerse un bocadillo de jamón o un bistec a la plancha, porque es "lo que hace todo el mundo" y se escusan con el "se debe comer de todo" o con "es que está tan bueno!" pero saben que si se informaran podrían comer de todo lo que no implica crueldad animal, la información está a nuestro alcance, tan cerca como un sólo clic, pero ese no es el camino fácil.. el camino fácil es seguir el camino que nos imponen, al fin y al cabo en este mundo capitalista los amos del mundo son empresas multimillonarias que tienen acceso y poder a toda la información, publicidad y un largo etc.. que subliminalmente nos venden lo que a ellos les interesa, tanto en comida, como en cosméticos como en medicina....Nos hacen ver que ellos, los animales, están aquí para servirnos, son cosas sin corazón ni sentimientos, sin dolor ni placer, que han nacido exclusivamente para tu disfrute, bueno de hecho ni eso hacen ver, ya que directamente no hacen la conexión, poca gente hace la conexión...


Hace ya un año desde el "despertar de mi conciencia", es mucho lo que ha aportado el cambio de mi alimentación a mi vida, que no se basa en lo que NO como, si no en todo lo que SÍ como, en todo lo que he descubierto, aprendido, concienciado desde entonces.. Pues no sólo se trata del comer, el respeto y compasión hacia la vida animal abarcan muchas más cosas que dista mucho de una dieta vegetariana.. Me hace gracia, cuando la gente en general o amigos me preguntan sobre el tema, o me hacen preguntas, siento en ellos como si me tuvieran lástima, como si pensaran: pobrecita, a cuántas cosas renuncia, que lástima, que rollo, que pena...!!Nada de eso!!! Creo que necesitaba este cambio en mi vida, que las cosas no pasan por casualidad y si el camino me ha llevado hasta aquí por algo es, yo no escogí esto, surgió sin más, porque así tenia que ser.

A raíz de entonces he conocido también a personas que me han aportado muchísimo, las redes sociales, la blogosfera.. es maravillosa! Gente que comparte a diario sus vivencias, reflexiones, recetas, ideas, información, leer el blog de alguien y ver que piensa muy parecido a ti en temas que quizás ni comentes con otra gente, sentirte comprendida y poder hablar libremente sin que te juzguen. Gracias!

No voy a extenderme más por hoy, sólo añadir que soy y estoy feliz con mi cambio, que es algo muy positivo, un cambio a mejor del que no puedo estar más orgullosa, y hoy hace un año desde entonces, han sido tantas las cosas positivas, de eso ya hablaré otro día, porque creo que tengo una lista :-)

Mil besitos a todos y todas las que pasáis por aquí!!! :-) y... go vegan!!





20 comentarios:

  1. ¡Enhorabuena! Creo que es para felicitarte, tanto por tu cambio como por lo feliz que eres y que lo reflejan tus líneas.
    Mi historia es similar: mi beagle Otto también me hizo ver a los animales de otra forma y a cuestionarme las mismas preguntas que tú. O mi compañera Matilde, vegetariana de siempre y que me ayudó a descubrir un nuevo mundo y de manera sencilla. Efectivamente, creo que las cosas surgen porque deben surgir, no por casualidad y, a veces, estos cambios nacen en nosotros sin más. Creo que eso nos muestra que estamos en nuestro camino, que vamos bien.
    De nuevo, felicidades! Me ha emocionado tu escrito y Nala era (y es) una preciosidad.
    Besos!
    http://verdetq.blogspot.com.es/

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. muchas gracias Yasmina, gracias por leerme y por compartir también tu experiencia, los perros son como angelitos de 4 patas.. que nos ayudan en tantos aspectos... nunca estaré suficientemente agradecida a Nala, y en tu caso, tener una compi que te ayude, es magnifico, al fin y al cabo es un cambio positivo, donde no hay nada que rebatir, más bien todo lo contrario, alguien que te abre los ojos y te ayuda a ir por otro camino más respetuoso es para admirar..
      Nala también te da las gracias, jejeje, que voy a decirte yo de ella!

      Mil besitos!

      Eliminar
  2. Crec recordar que va ser el Paul McCartney que va dir "si els escorxadors tinguessin les parets de vidre, tots seriem vegetarians".
    I és ben cert! Allà dins els animals, per molt que diguin, no són ben tractats. De fet, tota la vida de l'animal és química (anabolitzants, antibiòtics...) per poder donar abans als plats del primer món (el tercer món, si s'ha de morir de gana, tan se val, deuen pensar).
    La Stella McCartney no utilitza pells en les seves col·leccions. La seva mare era vegetariana i va ensenyar el valor d'uana bona alimentació a la seva família. Afortunadament, cada dia hi ha més i més gent conscienciada del mal que estem fent als animals, a la societat i a la nostra pròpia persona.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grans paraules les de Paul Mc Cartney, he sentit altres vegades aquesta frase, i no pot ser més certa... es tant trista la realitat, que es ben amagada, doncs molts interessos econòmics son darrera de tot això.... desconeixía la informació sobre Stella McCartney, ara me la miraré d'una altre manera, i si, es una sort veure com cada cop som més els que obrim els ulls i ens concienciem per un món millor, tan per a nosaltres com per a tot el que ens envolta :-) Gràcies per passar Marta, petó fort!

      Eliminar
  3. Felicidades!!!!!! Que bien que haya una vegana mas en el mundo :-)
    Estoy 100% de acuerdo con todo lo que dices!!! Comparto todos tus pensamientos, y me ha gustado mucho leer tu historia y tu transformación paulatina hacia una vida libre de crueldad. También estoy contenta de que dieras el paso porque así nos pudimos conocer, aunque sea virtualmente! Besitos.guapa!!!!
    Per cert, na Nala és una monada!!!! M'encaten les.fotos que poses al fb, és guapissima i té molta sort de viure amb una vegana com tu ;-)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Moltes gràcies!!!! es cert, el fet de donar aquest pas ha fet que conegui a gent encantadora com tu! aquí he fet un petit resum de molts dels pensaments que vaig tenir abans i perquè un video va ajudar a donar aquest pas, perquè era algo que ja rondaba el meu subconcient, però que no ho havia exterioritzat encara.... Siii la Nala es la millor! hahaha! Jo li tinc enveja de lo bé que viu! :-)

      Petó ben fort!!!!!!!!

      Eliminar
  4. Soleteeeee!! Muchas felicidades!! :) :) me encanta la forma que has tenido de explicar el proceso de cambio, y de cómo Nala te ayudó en este camino, a mi me pasó igual con mis perretes... :) aún me acuerdo de las primeras veces que hablé contigo...y ya ha pasado un año!! jolín como pasa el tiempo!!... y lo de defender el llevar un abrigo de piel de conejo diciendo que eran conejos para consumo humano me ha dejado k.o. ... :( en fin!! un besoteeee grande grande y a seguir celebrando!! muakaa

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Míriam! gracias!!! de hecho ahora leyéndolo, me he extendido bastante, supongo que no quería dejarme nada, así es como ha sido el cambio progresivamente y también yo me he desahogado soltándolo todo :-) siiii un año ya, hoy cuando se lo decía a mi madre, también se ha quedado parada, un año ya! y si Malena es muy amante de los animales, si que ha hecho algún cambio, por lo menos ahora se ha decantado por una dieta macrobiótica pero el hecho de usar pieles y demás.. aún así me gusta que la gente aporte su granito de arena, sea lo pequeño que sea, si lo hacen por ética siempre es bienvenido.. eso eso, por muchos más a mi misma! :-D un besote guapa!

      Eliminar
  5. Felicidades Cris!! por ese año.
    Hoy si que nos ha tocado leer ;), esta muy bien.
    Un saludito

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. siii.. jajaja! hoy me he pasado escribiendo, era mucho lo que llevaba dentro, pero bueno, parte de ello ya está ahí plasmado.. muchas gracias por leerme, que sin darme cuenta he hecho un cuento casi.. jeje un beso grande!!!!!!

      Eliminar
  6. vanessa domingo caño28 de enero de 2014, 12:44

    Muchas felicidades cuñada.y sigue hasi porque si tu eres feliz todos los que te rodeamos somos felizes.y me ha gustado mucho como lo has esplicado porque leyendo me he dado cuenta de la razon que tienes.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Vane muchisimas gracias por tu comentario! no sabes la ilusión que me hace y lo mucho que lo valoro, gracias por leerme y entenderme un poquito más.. un besazo enorme y otro a la peque!

      Eliminar
  7. Enhorabuena! Me ha encantado tu post. Me siento muy identificada contigo. Al ver precisamente ese vídeo me planteé muchas cosas y ahora soy vegetariana, aunque me he propuesto firmemente que este año me hago vegana. Pensaba que sería más difícil pero para nada!! Y como dices... se descubren mil cosas nuevas y de momento sólo ha traído cosas positivas a mi vida. Yo también llegué a este estilo de vida a través de Mis recetas anticáncer y de buscar alimentación saludable en la red. Un beso guapa!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. muchisimas gracias Iosune!! Gary Yourofsky es un gran orador, sus palabras llegan bien hondo! a mucha gente le pasa como a ti, pasa de vegetariana a vegana, es un proceso en algunos casos lentos y en otros de golpe, pero lo grande y maravilloso es dar ese paso!!!!! me encanta tu blog y solo deseo ver más y más recetitas veganas! :-) un besazo!!!

      Eliminar
  8. Enhorabuena!! Te conocí a través de IG... Me siento identificada contigo porque yo empecé así como tú, con mi gatito y mi perrete... a pensar sobre el tema, a leer mucho... y ahora llevo seis meses siendo vegetariana... me siento muy bien conmigo misma y muy contenta con el cambio!! Me encantan tus fotos de IG. Besos!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. muchas gracias por tus palabras tocaya! me alegra ver como gente se identifica con mi historia, eso demuestra que es el camino coherente, ético y correcto a seguir! y enhorabuena por tu cambio, verás que solo te aportará cosas buenas y mejores! un besazo!

      Eliminar
  9. Ole Ole y Ole mi prima!! Pues claro que si yo lo digo soy una vaga y me conformo con lo que ponen en el plato.. porque es lo que tu dices tenemos que comer de todo? se puede comer de todo pero sin tener un MALTRATO ANIMAL hay mil cosas en el mundo para comer y SOY TESTIGO DE VERLO Y COMERLO EN UN SITIO DE PRAGA Y QUE MEJOR COCINERA TAMBIEN QUE TU CRIS!! YO ESTOY ENCANTADA de que se has vegana porque a mi me encantaria pero no me veo que por ahora en esta edad lo pueda ser.. todo el tiempo lo dira no? yo estoy encontra del maltrato animal y si hago mal en comerme la carne o lo que ya no sea carne.. leche etc Pero se que algun dia o espero serloo porque me encantaria y nada mas ver y probrar la variedad de comida y lo buena que esta esa comida!! PRIMA TU SIGUE ASI QUE ALGUN DIA ME UNIRE A TU CLUB!

    ResponderEliminar
  10. Mi primaaa a la q yo más quierooo del mundo enteroooooooo
    A mi me encanta compartir contigo lo k siento, mis cambios y mis progresos, pk si me ves feliz tu también lo estás, y viceversa!!!! Te quiero peineta

    ResponderEliminar
  11. Que manera mas bonita de explicar tu cambio. En unos meses yo podré contar el mio. Espero estar preparada. Saludos y sigue avanzando.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. gracias!!! claro que lo estarás, esto fluye, no hay que estar preparado, aunque si concienciado... muchos ánimos!

      Eliminar